Eg har ikkje tenkt å sitja her inne under ei dyne og sjå på vinden som leikar med grønlett lauv.

Og joda.

Det finns dagar for det eine og det andre. Det finns dagar kor ein skal styrta ut i hagen, gripa ei bøtte, ein spade og litt overmot. Grava det største holet og planta ein klematis, ei hurdalsrose eller ein kotuneasterhekk for dei som likar slikt. Aldri om eg finn krefter nok til å spa om meg med ei samling tujaer. Det er for grønt, for tagalt, for tungt. Dessutan hadde nokon planta hagen min full av desse vintergrøne skapningane lenge før vi kjøpte huset.

Hos oss har vi eit lite drivhus, og der er det berre sitronmelissen og druestokkane som orkar å snakka litt til meg når eg går forbi.  Trass alt var det mannen min som ivra for drivhus, og han lova å ta ansvar for å stella i det. Eg kunne ha sådd ein del ting for å sjå dei etast opp av brunsniglane. Og no skal du ikkje få meg til å fortelja om kor raskt og presist eg no dreper desse utyska utan å få mareritt etterpå, for denne bloggen skal handla om heilt andre ting.

Sant å seie er eg ganske sjuk for tida, og den einaste planten eg steller utanom ungane mine er meg sjølv. Litt slik halvvissen, med eitt og anna tørt blad, men heilt klart i levande live.

Men i dag. Sofaen, vinden gjennom det opne vindauget. Høyra born som leikar. Veta at det finns dagar for kvile. Slike som denne.

Eg trur at mange av oss er svært gode på å vera aktive. Vi som har elska på oss ein flokk ungar, har hatt travle småbarnsdagar, og når førtiårskrisa kjem skal vi jammen fordundre meg byrja å trena også. Det er trass alt betre  å trena enn å gå frå den ein er glad i. Men kan hende gjer vi det også i same slengen.

Når det gjeld slikt, vil eg nytta høve til å seia at eg er svært glad for at mannen min og eg aldri gjekk frå kvarandre. Somme tider kjempa vi, og seigt arbeid drog oss vidare saman. Vi luka ut ugraset. Vi stod han av. Då han døydde kunne eg sørgja vidare utan bitterheit.

Sjølv om han innrømma at han trente litt vel mykje i perioder.  Det vart adri meir enn tretten treningsøkter i veka, trass alt hadde han ein del andre ting å halda på med utanom jobben, familien og forskninga. Vi skulle tildømes vera kjæraster, og det var vi.

Mannen min og eg, vi trente saman. Løfta vekt etter vekt, og jobba oss igjennom både gras og stein ute med alle desse kreftene våre. Det hendte også at vi sat roleg med kvar vår kaffekopp og såg utover landskapet. Men når eg tenkjer meg om, var det ikkje alltid tid til slikt.

Han brukte å hevda at ferie var å gjera noko anna. Kvile lærte han seg aldri. Det var alltid eit tre å saga ned. Han elska songen frå motorsag og vedkløyvar. Den siste hausten han levde hadde han saga ned alle velviljuge tre på hyttetomta vår, pluss dei han fekk lov til hjå naboen. Med ungane og ein gul vedkløyvar var det fest i time etter time. Til slutt bar vi. Fang på fang med ved blei stabla under hytta vår.

No er veden framleis tung, men lett nok til at eg vågar å brenna han. Eg har blitt ein kløppar til å fyra med ved. Før var det alltid mannen min som tok seg av slikt. No er det eg som fyrer, og som ser på elden som dansar tankefullt i den gamle jøtulovnen. Då lener eg meg attende i sofaen, og kjenner kor godt det kan vera å kvila. Det er også ein del av det å vera menneske. Finna ro. Kjenna rytmen som sakte går over i lange slag. Kjenna dette gode som brer seg. Eit teppe av miskunn, kan hende.

Heldigvis har eg lært meg noko om å ta vare på meg sjølv. Eg trur at det er ein del ting vi menneske har godt av for å ha det godt. Mat til dømes. Svevn. Tryggleik.  Nokre av oss har sans for nåde. For dei romantiske av oss (skriv meg på lista) er også kjærteikn og varme hender gode å ha. Aktivitet i passe mengd er godt for oss, seier forskninga. Sjølv har eg løpt Djupadalen runde etter runde gjennom regn, snø, solvarme, og vind- det finns alltid ein vind i Haugesund.

Vi menneske treng holrom av tid. Ro. Eit opphald i gjera ingenting-landet. Av ein eller annan grunn er dei fleste av oss skapte slik at vi fungerer best når vi får noko kvile mellom alt dette vi meinar vi må gjera.

Kvile kan vera eit barn i armkroken og ei lita historie å lesa. Kvile kan vera å stogga ved den store grana i Djupadalen og venta lenge nok til at ekornet byrjar å snakka. Det kan vera å slumra aleine i ein sofa slik som no, trekkja pusten sakte, kjenna vinden, kjenna varmen, kjenna kroppen som berre er. Her, no, i denne stunda.

Ha det godt.

 

Liv Reidun H Hansen